Que difícil me resulta pensar a longo prazo

Resulta curioso que a primeira resposta que din á pregunta "como te ves con corenta anos?" fose desconcertante ata para min. A miña resposta foi algo así como "non teño moi claro que vaia a chegar a esa idade" e en certa maneira quedeime pensando no porqué desta resposta.
Nunca fun unha persoa con capacidade de pensar a tan longo prazo e últimamente me custa máis ainda. Síntome afortunada de ter unha vida e de contar con xente que adoro e me apoia pero en ocasións penso que non son merecedora de nada do que teño porque os meus obxectivos e soños non son de especial grandeza. So me conformo con tratar de ser feliz en compañía do que eu chamo "a miña xente"... Non aspiro a ter grandes riquezas e acadar grandes metas, quizáis sexa conformista... so quero sentirme ben co que faga e sigo creendo que ainda que os tempos sexan duros, escuros e difíciles pagará a pena tentar formar unha familia...
Creo, case con seguridade, que esta idea de non considerarme "digna" de ter grandes soños e metas ven de algo que ocorreu o ano pasado, que me marcou moito, a perda de Phoe. Ela tiña grandes soños e obxectivos e non os puido levar a cabo. E tamén me ven á mente outra amiga que falta xa hai case tres anos, Filo... grandes soños, grandes aspiracións que se esfumaron sen contemplacións... Quizáis ao comparar a miña vida coa de xente grande que xa non está, como neste caso é Phoe ou Filo, fai que me sinta insignificante e sinta que a vida me queda grande. Sígueme parecendo increíble que a vida se poida ir un "tris" no momento máis inesperado...
A vida é inesperada, seino, pero quizáis nestos tempos no que por momentos sinto todo moi lonxano, me resulte máis difícil ca nunca imaxinar un futuro que non existe...

Tristura

A veces sinto, sin vir ao caso, unha tristeza inmensa que me inunda e me impide ver os pequenos detalles bonitos que ten a vida. En ocasións me sinto responsable de todo o que ocurre ao meu redor, de que a xente non sonría coma antes... e outras simplemente que me perdo na néboa e non alcanzo a ver o norte.
Busco desesperadamente un sinal que en ocasións non está e boto mans de algún recordo. Estos días estou triste, moi triste e non atopo o momento de me desafogar chorando. Procuro por todos os medios toparme co meu sol pero non me sae nada ao dereito. So quero fundirme nos seus brazos porque ese é o lugar onde todas as penas se van e todo me parece marabilloso.
Ainda así busco enerxía nos bos momentos e non deixo de sorprenderme da entereza co que estou levando un dos máis tristes episodios da miña vida protagonizado por esa puñetera enfermidade que nos arrebatou a Phoe. Penso que son afortunada por non ter problemas de saúde pero a veces dubido se a miña saúde mental é tan sana como se me antollaba non hai tanto.
Estou triste pero sonrío, sempre creín cegamente nesa frase que di que máis vale un triste sorriso que a tristeza que produce non volver sorrír. Unha vez máis lle regalo ese sorriso a Saule porque ela é quen me fai ver o bonito do mundo.

PD: A veces non me parece xusto regalarlle un triste sorriso a Saule porque é digna merecedora do mellor dos sorrisos e neste caso non é o meu.