Un ano que toca a súa fin

Con a penas corenta e oito horas para a fin deste ano, que sen dúbida non esquecerei xamáis, penso en facer un resumo do acontecido. Este ano que ven tocando ao seu fin está marcado pola pérdida dun ser queridísimo, a de miña prima e amiga Phoe. Tamén estará sinalado pola loita e o apoio, polas sorpresas hora e polo orgullo.
Neste ano que remata houbo momentos de todo tipo: de tristura, ledicia, de amor, de enfado, de angustia, de familia, de soidade, de grandeza, de insignificanza, de vergoña, de orgullo, de desilusión, risas incontroladas, de flaqueza, de envalentonamento, de reconciliación e reencontro... Todos estos instantes intercalados en maior ou menor medida facendo de cada día algo distinto, algo merecedor dunha vida non mediocre.
Por sorte sigo contando con unha man amiga que me acompaña no viaxe da vida e esto é o que me empuxa a querer seguir mellorando como persoa (xa vos teño falado dela, é Saule), que me apoia e me comprende, que me quere con todas as miñas limitacións. Saule, esa persoa da que sigo namorada, é unha extraordinaria persoa que me apoiou e me aguantou (e ainda me aguanta) nos momentos máis duros deste ano que remata.
Botando a vista atrás nestos últimos doce meses acórdome de momentos bos: o día que nos rimos Phoe e máis eu na cama do hospital vendo un vídeo resume dunha película que viramos había como seis ou sete anos sobre unha cebra que quería ser "cabalo de carreiras"; o día que me rín con Saule imaxinando un monstro que iventamos unha tarde de inspiración; recordo as conversas que tivemos para endereitar unha relación que non pasaba por un bo momento; recordo chorar de emoción ao escoitar unha canción que me recordaba a Phoe e tamén sorrír ao escoitar algunha outra que me recordaba a Saule; recordo (porque desto non hai tantos días) ter conversado co meu irmán, unha persoa que me parecía completamente inaccesible; recordo ter dito a meu pai o orgullosa que me sinto de que me ensinaran a ser persoa coa súa educación; tamén recordo un preciso instante onde Saule me volveu namorar e meus ollos se inundaron de novo de luz; recordo tristemente como despois da perda de Phoe non fun capaz de voltar entrar no cemiterio; recordo o calor do corpo de Saule ao dormir na mesma cama; recordo perderme no medio dos meus pensamentos e que con tan só unha palabra, un xesto ou unha mirada do meu sol, atoparme de súpeto; recordo brindar o meu apoio a Phoe e a meu pai na súa loita persoal contra esa enfermidade que nos atormentou este ano; recordo protestar por terme un pouco "desacreditada" na casa polo feito de ser a pequena e ter asumido, case sen querer, a responsabilidade no transcruso da enfermidade de meu pai; recordo a voda de unha boa amiga, a animación que desprendia a mesa 14 durante o banquete e o baile que me marquei despois de comer co meu pai; recordo o fermosísimo comezo de ano que tiven nunha compañía inmellorable; recordo os viaxes ao hospital en demasiadas ocasións; recordo o afortunada que me sentín cando Phoe decidiu dar comigo o seu último paseo; recordo ter chorado por moitas cousas e sorprenderme da entereza coa que afrontei os malos momentos deste ano; recordo terlle presentado a meu pai ao meu amor e recordo aquela mirada que nos botaba cando sentadas no sofá contemplabamos un álbum de fotos familiar; recordo ter que tomar decisións importantes como pedirlle a miña irmá que adiantase a súa viaxe; recordo a risa do meu sobriño Noah e de meus afillados; recordo terme enfadado con determinadas chamadas ao móbil; recordo tantas cousas que non me podería caber aquí...
E quédome co bo que me ensinou este longuísimo ano: a ser máis forte, a sentirme afortunada, a tratar de superarme, a non deixar de sorprenderme, a seguir amando sen condicións, a seguir vivindo... Foi un ano duro e sobre todo moi emotivo e sensible... Espero que o ano que comeza sexa mellor que o que remata e que os tempos duros que se aveciñan sexan o máis levadeiros posibles. Desexo o mellor para todas aquelas persoas que están no meu entorno, meu pai, miña nai, meu irmán, miña irmá, meu sobriño e en xeral a todas aquelas persoas que considero "a miña familia"... Teño que facer especial mención á persoa que máis quero, Saule: "Grazas por estar aí"
Mañá será o último día do ano, o día no que vou facer dous anos sen fumar e os meus propósitos de aninovo serán: o que non puiden cumplir este ano, deixar de morder a uñas; comer mellor e facer algo de exercicio. Ah! E por suposto tratar de ser feliz coa miña xente!

Que duro é...

Que duro é ver nunha folla de urxencias un diagnóstico que xa sabiamos de antemán, pero non é o mesmo que che falen de un cancro de pulmón que máis ou menos xa sabemos todos o que é, que leer o diagnóstico por escrito "Adenocarcinoma de pulmón en fase IV". "É o mesmo diagnóstico" penso unha e outra vez para min, pero no fondo sei que non é igual.

Por desgraza coñezo os diferentes estadíos da enfermidade que nos atormeta dende hai uns meses. "Puto cáncro!" me digo case sen pensar, "levaches á miña prima e agora queres acabar co meu pai". A única maneira de desafogar a miña frustración é personalizar a enfermidade e falarlle de "tú a tú". Non sei se me estou volvendo tola, se esto é un proceso normal ou se estou caindo outra vez no burato da tristeza e da desesperación. Non o sei, pero gústame pensar que só é unha fase e que hei sobrepoñerme e seguir adiante.

A soas choro, grito e me enfado e ás veces o enfado me dura varios días, pero intento disimular e tranquilizarme, tento non facer daño con palabras a quen non as merece pero aquela persoa que me perturba, abuf!, non teño piedade. Despois tento sorír, pero ás veces custa porque esto cansa, pesa... Pero non podo tirar a toalla, teño que aguantar e seguir hacia adiante, non podo determe a descansar nin soltar o peso de golpe. Espero que esta semana que empeza mañá sexa máis levadeira porque terei compañeira de fatigas, miña irmá ven á casa coma o turrón, pero esta vez o turrón saberá un pouco máis amargo.

Al final de la función

É triste ver un escenario abandonado, onde as luces xa non brilan co espectáculo. É triste ver co o artista que colleitou centos de aplausos xa non ten forzas para actuar e como entre bastidores ve a fin do seu número. O seu grupo de teatro está aí, amosándolle o bonito do momento, pero un aforo case baldeiro e cheo de po non é un panorama alentador para seguir con esta obra. Unha representación que todavía non rematou.

O artista protagonista é un home alto, delgado, moreno de pelo pero con entradas que lle fan parecer que ten unha enorme fronte, ten un singular bigote con historia propia e nunca, nunca lle faltou humor para botarlle á súa actuación. A obra que está representando ten trazos de drama pero non hai tanto tempo tiña tintes cómicos e alegres, e ainda neste preciso instante que vai baixando o telón ten detalles marabillosos.

Naquel vello teatro onde se representan diferentes obras, hai dúas pingueiras e dende o patio de butacas se pode escoitar o son das gotas na rúa ao chover, ás veces suave eu otras máis intensamente. Pero ese teatro é ben querido polos seus seguidores e ainda que os focos xa non brilan coma antes, non rematou a función. O protagonista mira paciente o momento de saír a escena de novo, con un último impulso a dicir o seu discurso final. Mentres non caia o telón de todo a obra non terá finalizado así que como decía o gran Charlie Chaplin nun dos seus poemas:

"La vida es una obra de teatro que no permite ensayos...
Por eso, canta, ríe, baila, llora
y vive intensamente cada momento de tu vida...
...antes que el telón baje
y la obra termine sin aplausos.
¡Hey, hey, sonríe!
más no te escondas detrás de esa sonrisa...
Muestra aquello que eres, sin miedo.
Existen personas que sueñan
con tu sonrisa, así como yo.

¡Vive! ¡Intenta!
La vida no pasa de una tentativa.

¡Ama!
Ama por encima de todo,
ama a todo y a todos.
No cierres los ojos a la suciedad del mundo,
¡no ignores el hambre!
Olvida la bomba,
pero antes haz algo para combatirla,
aunque no te sientas capaz.

¡Busca!
Busca lo que hay de bueno en todo y todos.
No hagas de los defectos una distancia,
y sí, una aproximación.

¡Acepta!
La vida, las personas,
haz de ellas tu razón de vivir.

¡Entiende!
Entiende a las personas que piensan diferente a ti,
no las repruebes.

¡Eh! Mira...
Mira a tu espalda, cuantos amigos...
¿Ya hiciste a alguien feliz hoy?
¿O hiciste sufrir a alguien con tu egoísmo?

¡Eh! No corras...
¿Para que tanta prisa?
Corre apenas dentro tuyo.

¡Sueña!
Pero no perjudiques a nadie y
no transformes tu sueño en fuga.

¡Cree! ¡Espera!
Siempre habrá una salida,
siempre brillará una estrella.

¡Llora! ¡Lucha!
Haz aquello que te gusta,
siente lo que hay dentro de ti.

Oye...
Escucha lo que las otras personas
tienen que decir, es importante.

Sube...
Haz de los obstáculos escalones
para aquello que quieres alcanzar.
Mas no te olvides de aquellos
que no consiguieron subir
en la escalera de la vida.

¡Descubre!
Descubre aquello que es bueno dentro tuyo.
Procura por encima de todo ser gente,
yo también voy a intentar.
¡Hey! Tú...
ahora ve en paz.
Yo preciso decirte que... TE ADORO,
simplemente porque existes"

E hoxe máis que nunca sinto que ese artista se asemella máis a Chaplin do que xamáis creín.

O ceo está gris e triste igual que o está meu estado de ánimo en ocasións. De súpeto un raio se amosa entre as nubes e aproveito para erguer a cabeza, había días que non sentía a calidez do sol no meu rostro. Non chove, pero o fará. Eu teño un paraugas a medias con Saule, teño unha cazadora impermeable con carapucha herdada de Phoe e isto me fai pensar en que quizáis sexa un sinal do destino.
Cando ao erguer a miña cabeza e dirixir a miña cara a ese raio de sol me percato desos pequenos detalles que fan máis doce a vida. Calquera cousa vale para animarse, unha frase, un xesto, unha película, unha canción, un aroma, unha sensación... calquera cousa que transmita e me poida sacar desa poza que se creo no meu chan de tanto chover.
Chove no meu entorno e no meu interior unha forza inexplicable fai que queira brilar e caldear un pouco o lugar que habito. Esa forza fai que sonría se cadra con máis esforzo, pero o efecto que produce no meu entorno se nota en varias persoas: meu pai, Don ET, protagonista dunha loita que fai que ás veces chova; miña nai, Merci, que non sabe usar os paraugas baixo esta choiva que nos afecta; miña tía, nai de Phoe, quen sen paraugas camiña sen rumbo entre os chaparróns; meu irmán, ET Jr, que non sabendo explicarse pasa entre chaparrón e chaparrón refuxiándose entre cornisas; miña irmá, Cuqui, quen dende loxe ve chover e non sabe ata que punto cala a auga que nos afecta...
Cando escribo parece que escampa un pouco e cando Saule me dedica un sorriso o sol brila por doquier, sinto orgullo e gratitude por coñecer a xente tan especial. Fanme sentir mellor persoa. E agora, tras escribir esto, o chan está mollado e as nubes me deron tregua.

A loita contra o cancro

Algunhas persoas non saben realmente quen loita contra o cancro? Pensan que só a persoa afectada pola doenza é quen ten a capacidade real de loitar, pero además da persoa enferma loitan tamén as súas familias, as súas parellas, os seus amigos... Loitan médicos, investigadores e en xeral persoal sanitario de oncoloxía e demáis ramas médicas que se poidan ver involucradas en función do diagnóstico. Precísase, ademáis, que a sociedade como conxunto se involucre nesta loita porque esta doenza é cousa de todo o mundo. Existen diferentes armas para combatir esta enfermidade como a quimo ou a radioterapia, a ciruxía e algún tratamento experimental que se está poñendo en marcha.

Existen gurús que anuncian a bombo e platillo, coma se de un milagre se tratase, que posúen a cura definitiva para esta doenza, pero os médicos indican que todavía hai moito por investigar para chegar a erradicar a enfermidade, en moitos campos todavía a medicina está ainda en cueiros. Por iso non se deixen enganar por falsos heroes, e profetas, sanadores e charlatáns de todo tipo, son todos uns aproveitados que pretenden comerciar coa esperanza de xente (moitas veces desesperada) cobrándolles prezos desorbitados por milagres que non existe e sen garantizar ningún tipo de resultado.

Existen outras armas para afrontar a dura loita que supón padecer un cancro en calquera das súas variantes, e moitas delas están na nosa man ou nas nosas mentes. Informarse é unha das claves, perimete unha detección máis temprana e ás veces pode contribuír á prevención. A autoestima é fundamental, tanto a do enfermo como a de as persoas máis achegadas. Esto permitirá afrontar con valentía e coraxe as diferentes estapas da enfermidade e ademáis permitira afinar o sentido do humor. A persoa enferma poderá incluso bromear co seu estado e coa súa enfermidade e as persoas máis cercanas poderán afianzar cos seus sorrisos e seu apoyo un enfoque o máis positivo posible da situación.

Ás veces é complicado sacar as forzas e a enerxía necesarias para poder sonreírlle á vida cando se padece esta doenza, pero xamáis hai que deixar de intentalo. Como din por aí "mentres hai vida, hai esperanza". Por esa razón mentres haxa vida non debemos permitirnos sucumbir ante a negatividade, ante a tristeza e a desolación. Haberá momentos nos que se poida chorar (xamáis diante da persoa enferma), pero sempre hai que saber cando parar e tratar de endulzar ese agrio momento con un sorriso, respirar fondo e retomar as forzas necesarias para seguir afrontando esta batalla.

A miña experiencia neste aspecto é como acompañante da loita, como apoio a unha amiga e a familiares por eso sei do que falo, ás veces costa sonreír cando ves como a enfermidade consume a un ser querido pero nun caso conseguín estar aí ata o último momento e non me arrepinto. Nunca deixei de apoiar a Phoe e agora estou aquí apoiando a meu pai como boamente sei, dando sempre o mellor de min.

Axúdome de escribir no blogue, de comentar con outra xente en foros, de tratar ver sempre a vida en positivo e de todo o meu círculo de xente especial que inclúe á miña parella, algunha amiga e a algúns membros da familia.

Cando aparece a tristeza, so queda recordar o bo

Eran as once e media da noite de un xoves calquera cando volveu sen avisar. De súpeto unha sensación gris, chuviosa e triste me abordou sen vir a conto. Soaba unha canción que falaba dun anxo protector entón acordeime de miña prima. Non puiden conter as bágoas e chorei en soidade, no silencio escuro da noite mentres escribía estas liñas.

Nese momento todo me recordaba a ela, o ordenador que fora dela, as fotos da miña habitación, a roupa que trouxera na maleta. Non podía creer que xa ían pasar catro meses dende a perda máis grande que experimentara ata o momento, e chorando non podía deixar de escribir esto que emana do meu interior. Sinto rabia, impotencia e tristeza...

De novo a tristeza estaba presente mentres chove nos meus ollos. Non podo parar de momento e supoño que tamén terá que ver moito o que vai ocorrer cando saia o sol. De novo esa enfermidade tan triste volve azotar na miña vida cotiá, chámase cancro e esta vez tocoulle a meu pai. E de novo esta palabra me recorda o tráxico final da miña prima e a tristeza non se quere ir.

Agora recordo a valentía, a actitude positiva que tivo Phoe durante toda a sua enfermidade e paro de chorar, recordo algún bo momento e os consellos que me dou no seu momento e poño en práctica a lección que ensinou ao mundo: podemos flaquear pero temos que continuar para adiante. Así que seco as bágoas e decido recordar a miña prima Phoe tal e como era ela, alegre, activa, positiva, loitadora, soñadora, ... así que espero que se esta noite teño un soño sexa, polo menos, agradable e non agustioso como estiveron sendo os últimos que recordo destos días.

Phoe, alá onde estés quixera que souberas o moito que te botamos de menos aquí na Terra.

Contigo todo é posible

Querida Saule:
Es a miña inspiración. Es o meu motivo para sorrír cada día gris, cada día de choiva. Cada momento vivido contigo é un momento inesquecible que rememoro cando me sinto gris, nos teus ollos vexo reflexada a miña alma e co teu mirar me sinto completamente espida. Es unha muller fermosa, unha gran persoa e o mellor que me pasou en anos. Son afortunada de contarte na miña vida. Es única e irrepetible, non podo imaxinar a miña vida sen ti.
Ámote. Es a muller da miña vida, esa persoa coa que anhelo formar un proxecto común chamado familia. Non dubido un só intre cando escribo estas palabras, es ti a persoa que coa que quero compartir o que me quede de vida, ou o que o destino nos deixe desfrutar. Xuntas podemos formar un equipo de dúas mulleres grandes e seguras, loitando por educar na diversidade a aqueles/as que nos rodean.
Se morrese mañá so che diría unha cousa, Saule, ámote hoxe e amareite por sempre. Seguirás sendo a inspiración que me fai sorrír frente as treboadas, seguirás sendo o raio de sol que me ilumina colándose entre os nubarróns, serás sempre Saule. Contigo todo é posible.
Hoxe en día chove na miña vida pero ao estar contigo o ceo se despexa de súpeto, es o meu sol, a miña lúa e o meu todo.

Tempo de choiva

Querida Chuvia:

Hai tempo que vas e ves ao teu antollo pola miña vida, deixando mollado todo aquelo por onde pasas e afectando a moita da xente que coñezo. A ver se respectas un pouquiño os espazos persoais porque se ves un tellado, choves de lado ata romper as ventás que nos protexen das inclemencias. E ti vas ao teu sen pensar nas consecuencias.

Está moi ben que fagas o teu traballo, é necesario. Pero ver como actúas nos ollos dos meus seres queridos xa é demasiado. Míroos e vexo unha mirada perdida e uns ollos vidrosos que queren porse a chover unha vez máis. Ás veces mírome no espello e atópome con esa mirada perdida e non me identifico coa imaxe reflexada, un xesto triste e unhas gotas de Chuvia que quedaron atrapadas nos meus ollos. Non quero verte actuar máis que no ceo, Chuvia.

Por sorte teño unha inspiración que me despexa todas as nubes da mirada e descubre un sol que gardo no interior que ilumina a máis escura das noites. Esa inspiración digamos que se chama Saule. Espero que non chova moito, xa non por min senon polos que me rodean, porque non todo o mundo ten o mesmo recurso ca min para evadirse destos tempos chuviosos.

Un pequeno chuvasco, un pinchazo

Cando os momentos de tensión se relaxan un pouco é cando o corpo se resinte, bueno, quen di o corpo tamén di a saúde. Despois de algúns días tensos de idas e venidas ao hospital parece que as augas se calman un pouco e nesa volta a calma intento facer rutina diaria como se nada ocorrese. Coma sempre corpo e mente van por libre. Eu de mente estou bastante ben, moi animada, de bo humor e con enerxía positiva pero o meu corpo onte empezou a facer augas. Primeiro molestias na cabeza, a típica dor de cando acumulas cansancio; despois dores premenstruáis e hoxe por fin, dor de garganta.

Non quero preocupar a ninguén que xa teñen bastante co seu, así que hoxe toca visita furtiva a médico de cabeceira, supoño que me dará algo para a infección de gorxa e receitarame repouso. Bueno, non quero adiantar acontecementos, xa se verá. Vaia racha! Ainda así non perdo o sorriso, teño moi bos motivos para non facelo, un deles chámase Amor.

Son tempos chuviosos, chegou o inverno a nosas vidas e no medio dun chuvasco so a min se me ocorre pinchar, pero esto é como os coches, saes cambias a roda e sigues o teu camiño. Así que así o dixen e así o farei!

Chovía nos seus ollos

O ceo estaba gris, os tempos eran duros e no seu rostro un xesto de tristeza se debuxaba sen que ela se enterase. Miraba ao seu marido con ollos cheos de esperanza, desexaba que aquelo non estivera pasando, non de aquela maneira. Cando a emoción superaba ao control e os ollos se encharcaban desviaba a mirada hacia a ventá, onde se podía ver a cidade de Pontevedra e o comzo da ría. Quedábase así un tempo, pensativa, observando o seu entorno e tentando controlarse.

Non se podía permitir virse abaixo na presenza do seu home e facíase a forte con bastante esforzo. Despois de aquela nova era normal estar así, sobre todo cando aquelo que che viñan diciendo que pasaría, estaba pasando. O diagnóstico estaba aí e agora había que esperar indicacións, eu pensando que non podiamos dar por feito nada e que non debiamos antepoñer un posible futuro final ao presente.

Cando fun buscar a miña nai, e xa de paso visitar ao meu pai e levarlle varias cousas das que lle gustan a él, contemplei a situación e percateime que o que había pasar nos próximos días lle ía resultar moi difícil a ela. Nada máis saír pola porta do hospital comezou a chover dun xeito desesperado, pero esta vez non foi tanto no ceo. As gotas era bágoas que saían dos ollos de miña nai sen remedio, e no ceo, coma nas boas películas cando hai un momento dramático, tamén chovía para facer máis crúa a situación que estabamos a vivir. Eu fixen de tripas corazón, e a pesar de que tamén tiña ganas de facelo, tiven que evitar chorar, abracei a miña nai e comezamos a viaxe de volta a casa. Non deixou de chover nos seus ollos.

Que fariamos sen ti?

Estimadísimo Bo Humor:

É xenial cando apareces nos bos momentos, pero sen dúbida es aínda mellor cando fas que os bos momentos sexan máis fáciles de levar. A túa amiga, Sorte, non se está portando nada ben con nós últimamente, xa o sabes, pero por sorte contamos contigo.

Ás veces de xeito macabro apareces entre doentes que se atopan nun hospital condeados a un final irrefurable. Moitos pacentes xogan co teu bo nome bromeando día e noite sobre o seu estado de saúde e sobre un futuro incerto. Menos mal que das ese toque de color aos días chuviosos e grises que se presentan na miña vida últimamente, non sei que faría sin ese contrapunto que me das.

Como ben saberás, porque sei que te levas con meu pai (e hei recoñecer que non é difícil facelo), el se deixa acompañar da túa presenza nestos tempos borrascosos, é o primeiro en facer bromas e chistes de calquera índole, últimamente ata bromea coa túa prima lonxana Morte. Cando ela e máis ti aparecedes na misma frase a miña nai se lle poñen os ollos coma pratos porque non lle gusta bromear con un posible funesto final, pero aquí o afectado e meu pai e se quere facer chistes sobre o seu estado e a relación que poida que ter coa túa prima, está no seu dereito. Vamos, digo eu...

Sen ti non tería aguantado estos dous días de axetreos sen terme vido abaixo, por sorte aguanto porque son forte e ainda que esté moi enfadada con Sorte ou con Destino, non vou permitir que eso me afecte na miña relación cos destinatarios e destinatarias das cartas que se me da por escribir estos días. Sonche así, que lle vou facer?

Espero que non decaia o ánimo meu gran amigo Bo Humor e que sigas ao meu lado neste treito tan duro que nos queda por percorrer. Que fariamos nós sen ti?

Xa non sei que pensar

Querida Sorte:

Estou algo encabornada, por dicilo de xeito suave, contigo por unha sinxela razón: non tratas nada ben a miña familia. Non sei se é cuestión de xustiza divina, si é que ralmente estaba escrito que as cusas tiñan que pasar así ou é que che caemos mal.

O certo é que me gustaría darche unha patada e mandarte ao carallo (dispensen a miña linguaxe, pero teño motivos para poder dicir algún taco) porque a túa indiferencia impasible me resulta flagrante e me enervas. Que podo facer cando me sinto así? Pois só se me ocorre unha solución, escribir e escribir. Dicir as cousas que se me pasan pola cabeza e blasfemar se fose preciso.

Estou ata as pelotas, e eso que non teño, de que te cebes coa saúde dos meus familiares. Hai a penas uns meses agotaches as forzas dunha muller extraordinaria que loitou trece anos contra a maldita enfermidade que agora volve chamar a nosas portas, o cancro. Empezaches con meu tío Angelito, despois miña prima Bego e agora pos a proba as fordas do meu pai facéndolle tropezar con esta merda.

Estou farta, Amiga Sorte, en ocasións penso que non sei si é que te estraviaches e por iso pasa o que pasa ou é que tamén tes unha cara negativa coa que condeas á xente a teu antollo. Xa non sei que pensar, creín que te tiña do meu lado...