Resulta curioso que a primeira resposta que din á pregunta "como te ves con corenta anos?" fose desconcertante ata para min. A miña resposta foi algo así como "non teño moi claro que vaia a chegar a esa idade" e en certa maneira quedeime pensando no porqué desta resposta.
Nunca fun unha persoa con capacidade de pensar a tan longo prazo e últimamente me custa máis ainda. Síntome afortunada de ter unha vida e de contar con xente que adoro e me apoia pero en ocasións penso que non son merecedora de nada do que teño porque os meus obxectivos e soños non son de especial grandeza. So me conformo con tratar de ser feliz en compañía do que eu chamo "a miña xente"... Non aspiro a ter grandes riquezas e acadar grandes metas, quizáis sexa conformista... so quero sentirme ben co que faga e sigo creendo que ainda que os tempos sexan duros, escuros e difíciles pagará a pena tentar formar unha familia...
Creo, case con seguridade, que esta idea de non considerarme "digna" de ter grandes soños e metas ven de algo que ocorreu o ano pasado, que me marcou moito, a perda de Phoe. Ela tiña grandes soños e obxectivos e non os puido levar a cabo. E tamén me ven á mente outra amiga que falta xa hai case tres anos, Filo... grandes soños, grandes aspiracións que se esfumaron sen contemplacións... Quizáis ao comparar a miña vida coa de xente grande que xa non está, como neste caso é Phoe ou Filo, fai que me sinta insignificante e sinta que a vida me queda grande. Sígueme parecendo increíble que a vida se poida ir un "tris" no momento máis inesperado...
A vida é inesperada, seino, pero quizáis nestos tempos no que por momentos sinto todo moi lonxano, me resulte máis difícil ca nunca imaxinar un futuro que non existe...
Nunca fun unha persoa con capacidade de pensar a tan longo prazo e últimamente me custa máis ainda. Síntome afortunada de ter unha vida e de contar con xente que adoro e me apoia pero en ocasións penso que non son merecedora de nada do que teño porque os meus obxectivos e soños non son de especial grandeza. So me conformo con tratar de ser feliz en compañía do que eu chamo "a miña xente"... Non aspiro a ter grandes riquezas e acadar grandes metas, quizáis sexa conformista... so quero sentirme ben co que faga e sigo creendo que ainda que os tempos sexan duros, escuros e difíciles pagará a pena tentar formar unha familia...
Creo, case con seguridade, que esta idea de non considerarme "digna" de ter grandes soños e metas ven de algo que ocorreu o ano pasado, que me marcou moito, a perda de Phoe. Ela tiña grandes soños e obxectivos e non os puido levar a cabo. E tamén me ven á mente outra amiga que falta xa hai case tres anos, Filo... grandes soños, grandes aspiracións que se esfumaron sen contemplacións... Quizáis ao comparar a miña vida coa de xente grande que xa non está, como neste caso é Phoe ou Filo, fai que me sinta insignificante e sinta que a vida me queda grande. Sígueme parecendo increíble que a vida se poida ir un "tris" no momento máis inesperado...
A vida é inesperada, seino, pero quizáis nestos tempos no que por momentos sinto todo moi lonxano, me resulte máis difícil ca nunca imaxinar un futuro que non existe...
Sem comentários:
Enviar um comentário