Hoxe é un día desos que son raros, bueno... a rareza que sinto empezou onte. Preguntarédesvos que foi o que me aconteceu onte para hoxe estar así, tan de mala ostia. Hoxe sinto ira, rabia, enfado, tristeza, impotencia, con ganas de berrar e incluso de ser violenta. Teño ganas de empezar a ostias coas cousas... Estou moi enfadada, non imaxinades canto.
Estou así porque nos últimos meses non dou levantado cabeza, á mínima que me estou recuperando ZAS! ostia da vida (ou da sorte)... cando creo que estou sentíndome ben, PUM! recaída. E eso que estou acudindo a unha profesional. Sen ir máis lonxe onte tocou terapia, quizáis por iso a tarde de onte e o día de hoxe sinta o que sinto de maneira irrefrenable. Teño unha mezcla de sentimentos que me producen unha frustración que non sei ben como atallar. O luns tiña unhas ganas terribles de que me mimasen, me desen un par de abrazos que tocan a alma para recargar enerxía pero as persoas que teñen a capacidade de darme ese tipo de recarga están lonxe, xa non tanto en distancia física senon lonxe de min (quizáis porque marcharon, quizáis porque construín un muro de cemento rápido)... Eu que sei!
A vida é xusta? A miña resposta de hoxe sería moi clara, NON. É unha FDP dito finamente, lévase á xente que máis queres e déixate feita un trapo. Pensei que era forte pero hoxe o dubido bastante ainda que no fondo unha voceciña me di: ES FORTE, ES FORTE! E eu quero creelo pero hoxe, sinceiramente, cústame. Danme ganas de mandar a todo dios á merda e marcharme da vida de todos, incluso da miña. Vivir nunha película... Que que pélicula escollería? Non sei, unha de debuxos animados... Quizáis elexiría ser Dory a de buscando a nemo so pola pouca memoria que ten... desexo tanto borrar certas cousas da miña mente que me frustra ainda máis.
E para colmo durmo fatal, os chineses que teño por veciños relaxaron bastante o nivel de ruidos e xa non molestan tanto pero ainda así teño ganas de encontralos polo edificio e pegarlle catro berros. Sinto que non se me valora... Eu trato de valorarme, de sacar conclusións positivas de toda esta tormenta de ideas e onte conseguino coa axuda da psicóloga.
Estou progresando por momentos pero en ocasións sinto que non e dubido das miñas forzas. Valoro o esforzo e sei que en todos estos meses crecín, non sei ben se ao largo ou ao ancho, pero si que me sinto grande. Tan grande e con poucas forzas... non o entendo. Ogallá puidera sacar todo este popurrí de sensacións contraditorias que teño na mente. Calquera día a miña mente fará PUM!
Non sei se choverá esta semana pero na miña cabeza hai unha treboada inmensa, non me aguanto nin eu!
Sem comentários:
Enviar um comentário