Cando falar é gratis

Hai xente á que había que cobrarlle por falar. Hoxe coñecín outro caso de esos que había que coserlle os beizos ou cobrarlle moi caro as palabras que soltan pola boca. Digamos que a persoa en cuestión se chama Noli, é unha muller xubilada, veciña de toda a vida da familia de miña avoa e que perdeu o seu marido por un cancro. A señora en cuestión é das típicas que se pasea polo tanatorio do pobo para saber quen morreu ou quen non e que se pode se mete nos velatorios máis íntimos sen percatarse de que sobra no lugar.

Cando tivemos que velar a Phoe ela pretendía estar toda a noite cando a familia tiñamos acordado que só a xente máis cercana pasaría a noite alí se é que llo pedía o corpo. Entre varias persoas houbo que levala do lugar dun xeito sutil, porque non pillaba as indirectas. Pero este non era a historia que vos quería narrar hoxe senon outra.

Hoxe veu vistar ao Sr. ET que segue ingresado, estivo comentando en onde estivera o seu marido cando era el quen libraba a batalla contra o cancro. Contou que neste mesmo lugar morrera outra veciña que fora vencida na noita na que se atopa inmerso o meu pai. Non ten tacto a Sra. Noli, e cando meu pai lle preguntou por uns compañeiros que perderon a batalla que comenzaran xuntos, esta nin corta nin perezosa espetoulle que o Sr. Jon morrera, meu pai quedou en silencio e ela mirou para min, eu fixen como que non oín pero a mriada que lle botei foi bonita. Ela rectificou e dixo que o señor polo que preguntaba era outro, que se confundira de familia e eu tratei de sacar ferros ao asunto botando balóns fora para que meu pai non lle dera máis importancia ao asunto e colara como un erro da Sra. Noli. Eu por dentro estaba desexando estragulala porque ninguén lle contou que os seus amigos e compañeiros de batallas caeran na loita ao pouco de velos no seu anterior ingreso.

Cada vez penso que había que cobrarlle á xente por falar. Estou enfadada con esta señora e a próxima vez que a vexa dareille un toque de atención, hoxe non era o momento porque entón si que había sospeitar de que algo raro acontecía. Canto bocazas hai polo mundo!

Avanzando nas adversidades

Querida Phoe,

quero que saibas que túa nai está avanzando na superación do mal trago de terte despedido. Onte falei con ela e emocionouse ao recordar momentos vividos contigo. Pero o positivo desta nova é que xa empeza a falar de ti, de recordar os bos momentos, os detalles, ...

Alá onde queira que estés seguro que estarás contenta de ter noticias da familia. É un feito que te botamos de menos pero tratamos de non estar tristes, seguro que este avance che alegrará despois de terte informado das malas novas que acontecen baixo o teito da miña casa.

Sabes de sobra o que é esta loita que afronta o Sr. ET, ti mellor ca nadie sabes o suplicio que é non saber que vai acontecer o día de mañán. Pero non te preocupes, sei que estás apoiándonos dende a distancia, noto a túa presencia a través dos pensamentos e dos soños, das sensacións que me percorren o corpo en certas situacións. Estás aí e eu aquí, non quero esquecerte e quero contarche que agora son máis forte. Ti me ensinaches a seguir adiante, a loitar nas adversidades, a cambiar a vela e surcar o mar cando o vento cambia.

Considero un inmeso avance a conversa que tiven onte con túa nai, estou contenta de que fora así, que puidera soltarse e emocionarse ao recordarte. Fuches e serás sempre unha muller estupenda e inolvidable, por eso te teremos nas nosas conversas, nas nosas rememoracións e nos soños. Xa sabes que es benvida se queres vir visitarme en soños, é un canal marabilloso que nos fai coincidir no mesmo plano para abrazarnos, vernos e reírnos.

Unha grandísima aperta dende este rincón onde imos avanzando a pesar das adversidades.

Caen coma moscas

Queridísimo Ray:

Escríboche, precisamente a ti, para contarche o meu parecer respecto ao tema estrella da nosa casa. Ti paseas alleo, ou esa é a impresión que das, a todo o que acontece. Tumbado sobre a miña cama, feito unha boliña descansas coas tuas patas enlazadas, eu mírote e penso: caen coma moscas.

Quizáis non saibas ben do que estou falando, quizáis saibas máis do que as persoas sabemos na nosa ignorancia. Como non sei con certeza cóntoche o porqué desta impresión que teño hoxe. Miña nai veu do médico, de buscar un medicamento para as feridas que habitan a boca de meu ben querido pai. Durante o seu paseo de ida e volta enterouse que un compañeiro de fatigas, chamémolo X, rendiuse ou perdeu esta loita que é a máis encarnizada que alguén pode experimentar, o cancro. E con X xa van dous compañeiros que empezaron de cando meu pai no duro tratamento que supón a quimioterapia. Outro máis que cae rendido.

Que podo pensar hoxe? Non o sei ben, estou triste e temerosa de ver o final que nos agarda a nós tamén. O Sr. ET, meu pai, esa persoa que me ensinou a miña primeira palabra, ese home ao que sempre admirei e que tiven medo de defraudar, un gran home, un bo marido e unha excelentísima persoa... todo el está sufrindo os mesmos síntomas que tiña Phoe na súa última época de loita, e dame medo ver que o final se achega pero non ten data concreta.

Ti, Ray, entras e saes da casa, durmes en cada rincón quente que atopas e en ocasións vas facerlle compaña ao Sr. ET coa túa presenza no sofá do lado. Peta ás veces acompáñate dende a alfombra onde fai arrugas para atopar unha almofada, e os dous, aparentemente impasibles, estades aí. Non sei se sodes conscientes do avance desta enfermidade, supoño que algo diferente apreciaredes na casa ademáis de dúas bombonas de osíxeno que decoran a esquina da entrada do salón. Gustaríame saber que pensas. Eu non podo sacarme da cabeza esa frase que titula esta carta a modo de artigo, hoxe máis ca outro día preciso aire fresco.

Diálogos

Alguén tivo un walkman -ou como se escriba- desos que estiveron de moda nos 80 ou 90? Refírome a eses aparatiños portátiles que colgabas no cinturón que servían para meter unha cinta de música -ou calquera outra cousa- e escoitalo a través de uns cascos que te poñías nas orellas. Acordádevos de que lle ocorría cando as pilas se estaban quedando sen enerxía?

Xusto así é como vexo eu a meu pai. El mesmo di que se lle están esgotando as pilas, está canso -moito- de non poder encher os pulmóns de aire, de ir a médicos semana si semana tamén. Véxoo derrotado, sen folgos a penas para poder falar e bastante desmotivado. Supoño que é algo normal ante este fatiga que cada día vai a máis.

Conversa de hoxe para chegar a pensar o que penso:

- Papi, como estás?

- Pss... bueno... - como bo galego non responde directamente.

- Dóeche algo?

- Non - por fin contesta algo concreto.

- Estás fatigado?

- Para mover unha falange teño que pedir permiso - sen lugar a dúbidas é un si rotundo.

- Pero é fatiga como cando tes líquido no pulmón?

- Non.

- Entón?

- Estó é que se me está esgotando a pila- responde falando moi lentamente e tratando de non afogar entre palabras.

- Haberá que cambiala, coma a teu reloxo - sonrío e quedo en silencio. El sonríe e non fala máis do tema. - Non queres poñer a tele?

- Non, só quero durmir - e pecha os ollos buscando traquilidade. Eu levanto o campamento do salón e veño á miña habitación.

Vexo a meu pai que cada día lle custa máis facer o rutinario, ainda así hoxe levantouse, extendeu a mangueira do osíxeno ata o baño e sentouse na banqueta para afeitarse e asearse. Tranquilamente voltou ao sillón e quedou alí durmitando mentres de cando en cando, a súa filla pequena -eu- interrompía o seu descanso para ver se estaba ben e tratar de animalo a poñer unha boa película que o fixera evadirse desta difícil realidade. Entre tanto soa o teléfono, contesto, é miña irmá.

Ela está en Alemaña vivindo esta situación de lonxe e non pode facer outra cousa que non sexa imaxinar a situación que se vive baixo este teito do que hoxe vos escribo.

- Como o ves? -pregunta curiosa, porque miña nai non lle conta a realidade do día a día.

- Dígoche a verdade ou queres que minta un pouco?

- A verdade - sentencia sen dubidar.

- Cada día peor...

O día da Muller

Hoxe é o día Internacional da Muller Traballadora. Cando unha muller non é traballadora? Se está na casa e fai os labores propios dun fogar, está traballando! Se vai a ofina e chega a casa e fai a comida, está traballando dúas veces! Se só vai á oficina ou calquera outro sitio onde teña que desmpeñar funcións laborais, está traballando! Vamos, unha muller, sexa cal sexa, sempre será unha muller traballadora en maior ou menor medida.
Hoxe lía no caralibro de un compañeir do traballo aquelo de "e cando é o día do home?", os ollos quedáronseme coma pratos. O tío debe ser tonto, ou polo menos un incosciente, non se da conta do privilexio que ten só polo feito de nacer con un pelexo entre as pernas.
Neste día penso moito en algunhas cousas, no camiño que está tomando esta sociedade e como ignoramos certos aspectos. Como este blog está estreitamente relacionado coa enfermidade do cancro, quero facer unha mención especial a todas esas mulleres -traballadoras ou non- que padecen, padeceron ou padecerán algún tipo de cancro que afecta só ás mulleres: de útero, de mama, de ovario... Son moitas mulleres traballadoras e loitadoras -a loita contra esta enfermidade é un gran traballo en si- que tiveron que afrontar e afrontarán esta enfermidade con arroxo e decisión, sen medo, con ánimo e bo humor. Para min hoxe, merecen esta mención especial.

Chove outra vez, e outra

Na última semana tres chaparróns, breves pero intensos, azotaron as nosas vidas. Houbo que correr sen paraugas e corremos coma nunca. Esto cansa.
Non me gustan este tipos de chuvias, son aburridas, cansinas e te obrigan a vivir en tensión dende que comezou esta estación. Unha estación fría, húmida e sobre todo triste. Con momentos, como non, que alegran a vida e o ceo pero que se ven relegados a segundo plano cando unha tormenta deixa caer auga sobre o noso fogar.
Teño paraugas, chuvasqueiro e botas de auga para tratar de minimizar a molladura pero resulta insuficiente en ocasións. Cando non chove no ceo, chove nos meus ollos. Sinto tristura que me amarga e me debilita e cando un raio de sol ilumina a miña vida aproveito ao máximo ese calor que desprende o meu sol, Saule.
Quero que remate esta tensión e á vez dame medo que esto ocorra. É estraño. Quero berrar, saltar nun charco e mollar aos coches. Non sei... estou confusa. Repítome unha e outra vez: "son forte, son forte... son valente, son forte... non teño medo, ánimo... arriba, sigue, loita". E así consigo avanzar, lenta pero segura.
Choverá outra vez pero aguantarei o chaparrón, a primaveira está preto e o sol fará que as flores saian tímidamente a adornar os campos e as árborres. O mundo cubrirase de cores e o gris do ceo non será xa tan triste. "Ánimo, son forte, eu podo, eu sei como facelo"